Τα μοναχικά Χριστούγεννα των ηλικιωμένων

Η μοναξιά είναι αν όχι το χειρότερο, ένα από τα χειρότερα συναισθήματα που βιώνει ένας άνθρωπος και ειδικά όταν είναι στην τρίτη ηλικία. Εκατομμύρια ηλικιωμένοι άνθρωποι θα περάσουν μόνοι τους την ημέρα των Χριστουγέννων που αν και θεωρείται ημέρα χαράς και συγκέντρωσης όλων στο ίδιο τραπέζι, εκείνοι θα περιμένουν να τους θυμηθεί κάποιος και να χτυπήσει έστω το τηλέφωνο, για να ρωτήσουν αν είναι καλά.

Στο εξωτερικό υπάρχουν οργανώσεις με κοινωνικούς λειτουργούς και εθελοντές, που σκοπό τους έχουν την βοήθεια και την ψυχολογική υποστήριξη των ηλικιωμένων. Ιδιαίτερα τις μέρες των γιορτών, επισκέπτονται γηροκομεία ή μονάδες ηλικιωμένων σε νοσοκομεία. Δεν είναι τα δώρα ή τα γλυκά που περιμένουν οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας, αλλά η ελπίδα ότι κάποιος θα πάει να τους δει. Στατιστικά δείχνουν ότι οι ηλικιωμένοι αισθάνονται ειδικά τα Χριστούγεννα πιο μόνοι από τις άλλες ημέρες και ότι το 80% των μεγάλων ανθρώπων, περνούν αυτή την ημέρα καρφωμένοι στην τηλεόραση, προσπαθώντας να διασκεδάσουν με την χαρά των άλλων.

Υπάρχουν άνθρωποι που είτε γιατί οι δικοί τους μένουν μακριά, είτε γιατί αισθάνονται τύψεις για πράγματα που δεν είχαν προσφέρει σε ανθρώπους που έχουν χάσει , έχουν αφιερώσει την ημέρα των Χριστουγέννων στο να επισκέπτονται ηλικιωμένους που ζουν μόνοι τους. Κάθονται για λίγη ώρα μαζί τους και συζητάνε για διάφορα θέματα, σαν να ήταν συγγενικά τους πρόσωπα. Αυτό που προσπαθούν να τους περάσουν είναι να καταπολεμήσουν την κατάθλιψη, γιατί αυτή φέρνει την άννοια και διάφορες σωματικές αρρώστειες.

Είναι πολλοί οι λόγοι που συντελούν για να φτάσει κάποιος σε αυτή την μοναξιά. Ένας από τους κυριότερους είναι η απώλεια του συντρόφου του. Τα παιδιά συνήθως φεύγουν τις γιορτές, ή είναι καλεσμένοι κάπου και οι ηλικιωμένοι προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι είναι και αυτή μία ημέρα σαν τις άλλες. Άσχετα αν περνάνε ώρες ολόκληρες βυθισμένοι στις αναμνήσεις καλών ημερών, κοιτάζοντας τα άμπουμ με τις οικογενειακές φωτογραφίες του κάποτε..

Μαζί με την μοναξιά έρχεται και η κατάθλιψη, η πιο ύπουλη αρρώστεια της εποχής μας. Προχθές μία κυρία που εργάζεται σε γηροκομείο μου είπε κάτι που με άγγιξε πολύ, μια ανθρώπινη ιστορία για κάποια γυναίκα που πριν τρία χρόνια είχε πεθάνει ο άνδρας της και την είχαν πάει στον οίκο ευγηρίας για να μην είναι μόνη της στο σπίτι. Κάθε απόγευμα παλιά, ντυνόντουσαν με τον σύζυγο της και πήγαιναν μια βόλτα ή καθόντουσαν στο ουζερί του φίλου τους του Γιάννη στην πλατεία Κυψέλης που ήταν κοντά τους.

Αν και η γυναίκα αυτή μετά την απώλεια του άνδρα της υπέφερε από άννοια, της είχε μείνει αυτή η συνήθεια να ντύνεται και να περιμένει στο σαλόνι του γηροκομείου, μήπως περάσει κάποια φίλη της να την δει ή έστω να βλέπει εκείνη έξω τα αυτοκίνητα και τους περαστικούς που περνούσαν. Τα τελευταία δύο χρόνια, η άννοια της είχε προχωρήσει τόσο που δεν γνώριζε κανέναν και δεν μπορούσε να επικοινωνήσει, αλλά εξακολουθούσε κάθε απόγευμα να περιμένει στο σαλόνι ντυμένη. Πέρυσι τα Χριστούγεννα, το γηροκομείο ήταν στολισμένο, γλυκά παντού και οι συγγενείς πηγαινοερχόντουσαν, αλλά για λίγο..

Εκείνη, δεν είχε διάθεση από το πρωί. Το μεσημέρι δεν έφαγε όπως συνήθως και οι κοπέλλες που δούλευαν εκεί, την είχαν στο νου τους, μήπως αρρώστησε. Ένας αδερφός της που περνούσε αραιά και που, πήγε να την δει αλλά εκείνη ήταν σαν να μην τον έβλεπε. Το βράδυ την ώρα που είχαν τη γιορτή, ντύθηκε και κάθησε σε ένα σημείο πιο πέρα από τους άλλους και τους έβλεπε να διασκεδάζουν. Κάποια στιγμή, ξέσπασε σε κλάμματα και μέσα στα αναφυλλητά της φώναξε: Κώστα, είναι Χριστούγεννα σήμερα, που είσαι?

Ήταν η πρώτη φορά που μίλησε συνειδητά για τον άνδρα της μετά από δύο χρόνια και αυτό έγινε, όπως είπε ο ψυχολόγος της κλινικής, γιατί αιστάνθηκε πολύ έντονα την μοναξιά της την ημέρα των Χριστουγέννων. Όλοι έχουμε κάτι όμορφο να θυμηθούμε, τις περισσότερες φορές από τα παιδικά μας χρόνια, αλλά συνήθως τον Δεκέμβριο που είναι ο τελευταίος μήνας του χρόνου κάνουμε τον απολογισμό μας. Αν είναι συν ή μείον στα οικονομικά μας, δεν έχει τόσο μεγάλη σημασία, όσο το να έχουμε κοντά μας τους δικούς μας ανθρώπους.

Προλάβετε να πείτε ένα “Σ’ αγαπώ” στους δικούς σας ηλικιωμένους και να τους πάρετε μια ζεστή αγκαλιά. Κάντε το τώρα που μπορείτε, γιατί δεν θα είναι το ίδιο με το να τους βλέπετε σε κάποια φωτογραφία κρεμασμένη στον κρύο τοίχο του σαλονιού σας..