Στην Ινδονησία, μία οικογένεια ζούσε με τα σώματα δύο νεκρών συγγενών, με την ελπίδα ότι η διατήρηση των πτώματων τους θα μπορούσε να τους επαναφέρει στη ζωή, όπως δήλωσε σήμερα Τετάρτη 31 Ιανουαρίου, η αστυνομία της περιοχής.
Η περίεργη ανακάλυψη έγινε μετά από μια συνηθισμένη επίσκεψη ενός γιατρού στο σπίτι τους. Εκείνος ειδοποίησε τις αρχές, αλλά η 77χρονη Νενένγκ Χατιτζά αρνήθηκε να αφήσει τον αξιωματικό να μπει μέσα στο σπίτι της που έβγαζε μία παράξενη μυρωδιά. Όταν οι αστυνομικοί μπήκαν βιαίως στο σπίτι, βρήκαν τα σχεδόν σε αποσύνθεση σώματα του συζύγου και της κόρης της, που ήταν καλυμμένα με ύφασμα και τοποθετημένα σε κρεβάτια.
Είχε ψεκάσει σκόνη από καφέ γύρω από τα πτώματα και όπως είπε όπως είπε η αστυνομία βρήκαν επίσης δεκάδες μπουκάλια αρωμάτων στο σπίτι, που ήταν περίπου τρεις ώρες με το αυτοκίνητο από την πρωτεύουσα Τζακάρτα. Μετά από έρευνες, διαπιστώθηκε ότι το ένα πτώμα ανήκε στον σύζυγο της Νενένγκ Χατιτζά που πέθανε τον Δεκέμβριο σε ηλικία 85 ετών και το άλλο στην 50χρονη κόρη της, που είχε πεθάνει πριν δύο χρόνια.
Η κυρία Νενέγκ, η οποία ζει σε αυτό το σπίτι με τα άλλα δύο παιδιά της, δήλωσε στην αστυνομία ότι ο άνδρας και η κόρη της, πέθαναν από ασθένεια, αλλά δεν τους έθαψε με την ελπίδα ότι θα μπορούσαν κάποτε να αναστηθούν. Είπε, ότι ακούει ψιθύρους πως αν είχε φροντίσει τα νεκρά σώματα, θα επανέλθουν στη ζωή, όπως δήλωσε ο εκπρόσωπος της τοπικής αστυνομίας Χάρι Σουμπράπτο σε τοπική εφημερίδα.
Στις περισσότερες κουλτούρες οι νεκροί θάβονται ή καίγονται μέσα σε μέρες μετά το θάνατό τους, αλλά οι Τόριανς της Ινδονησίας κρατούν τα σώματα των συγγενών τους να ζουν μαζί τους, μερικές φορές για χρόνια μετά το θάνατό τους. Παρέχοντας στα πτώματα δικά τους δωμάτια, τους πλένουν και τους αλλάζουν τα ρούχα τους τακτικά.
Τους πηγαίνουν τρόφιμα και τα τσιγάρα τους δύο φορές την ημέρα και τους έχουν ένα μπολ στη γωνία που λειτουργεί σαν τουαλέτα τους. Τα σώματα των νεκρών εγχέονται με ένα συντηρητικό που ονομάζεται Formulin, το οποίο σταματά την αποσύνθεση από τα σώματα των νεκρών.
Αν θάβαμε τον νεκρό αμέσως, θα αισθανόμασταν τον πόνο πολύ πιο έντονα, είπε ένας κάτοικος της Ινδονησίας. Δεν θα είχαμε χρόνο να ασχοληθούμε με τη θλίψη και να προσαρμοστούμε στο χωρισμό.
Αφήστε μια απάντηση